Trabzonspor maçının son saniye kahramanı Olcay Şahan dı.
Kaçırdığı golle... Son derbinin de kahramanı oldu. Bu kez zaferle...

Beşiktaş adına bundan daha muhteşem bir derbi vedası olamazdı.
Düşünüp
taşınıp bir senaryo yazmak isteseniz herhalde ancak bu kadarını yazabilirsiniz.

Bir şampiyonluk kadar spektaküler bir final oldu. Santrası yapılamayan bir
kontratak.
Feda senesinde olabilecek en dramatik final.

İnönü Stadı
artık sadece tarihinde yaşanmış onlarca harika maç, kahraman, konser ve
organizasyonla hatırlanmayacak.

Sadece Süleyman Seba’nın attığı ilk golle
de değil...
Beşiktaş’ın feda/veda senesinde bu statta en çok oynadığı
rakibine attığı son golle de akıllara ve tarihe kazınacak.

Quaresma’yla
Simao’yla da değil, Olcay Şahan’la yazılacak tarihe...
Beraberlikte
Fenerbahçe

Bu olağanüstü hikayenin başına dönelim...
Fenerbahçe’nin
aslında beraberlik planı çok iyi işledi.
Öyle ki veda ruhuyla maça başlayan
neredeyse Sarı-Lacivertliler gibiydi. 4-3-3’leri harika bir baskıyla rakiplerini
şaşırttı.

Beşiktaş’ın savunması ile orta sahasına top yaptırmamak için
birbirlerine yakın ve kalabalık durdular. Gökhan’dan ve Meireles’ten destek alan
Emre’yle tamamlanan iyi bir baskı takımı oldular.
Fernandes top almak ve
çıkartmak için çok geri geldi. Doğal sonuç topun şişirilmesi oldu.
Ama
şişirilen oyuncu Niang olunca bu yolla kazanılabilen sadece Egemen’in gördüğü
bir sarı kart oldu. Ve bolca ofsaytla kaybedilen de çok şey.

Yani
Fenerbahçe’nin temel planı gole kadar çok iyi işledi. Eksik kalan topun kolay
kazanılmasına rağmen hızla çevrilmesiydi. Kuyt ve Sow’un kanat özellikli
oyuncular olmayışı, akınların sadece sağdan desteklenmesi, Ziegler’in akınlara
katkı vermemesi, bu oyunun gerektirdiğinden daha az pozisyona yol
açtı.

3 stoperli Beşiktaş

Samet Aybaba İbrahim
Toraman’ı tercih etmekte haksız değil. Sivas seviyesiyle oynarken hem bir
defansif güvence olarak Veli ve Fernandes’in oyuna katılmasına katkı sağlıyor,
hem de bu maçlarda baskı yemediği için teknik seviyesi sorun yaratmıyor.
Gerideki pas durağı olabiliyor. Bir pas kaynağı ve seçeneğine dönüşüyor. Oyun
kurulumuna katkı yapıyor. Ancak dünkü gibi önde basan kaliteli bir hücum ekibine
karşı yetenekleri yetmiyor. Kolay baskı yiyerek oyuna girmesi engel oluyor.
Aybaba’yı onu tercih ettiği için eleştirmek doğru değil. Çünkü maçın başındaki
bu oyuna yetmedi. Ama tabii rakip çekildiğnde sorun yok... Dün de öyle oldu.
Toraman maçın günah keçisi olabilirdi. Kahramanlarından oldu.


Baroni’nin liderliği

0-0’lık oyunda Baroni’nin
oluşturduğu hücum merkezi hemen Webo’nun arkasındaydı. Golden sonra Emre’nin
önüne çekildi. Bu top çıkarmakta çok zorlanan Toraman’ın işlemesine yol açtı.
Fernandes ve Veli oyuna daha rahat girdi. Gökhan ve Sow geri çekildi ve ne kadar
üretemese de Beşiktaş rakip alana yerleşti. Akan oyunda pozisyon üretemeseler de
duran top olasılığı arttı. Eğer elinizde Fernandes varsa bu çok şey demek. Çünkü
golü rakibe bile attırabiliyor. Bunu Kuyt’a yaptırdı.


Kontratak şablonu yok

Fenerbahçe’nin rakip için
tehdit oluşturabilecek, dolayısıyla sürekli bir tedbir gerektiren kontratak
şablonu yok. Geri çekildiğinde rakibi kesiyor. Ancak kapılan topları gol
bölgesine, geniş alana yayılmış tehdit edici bir kalabalıkla taşıyamıyor. Bu
Aykut Kocaman’ın kalıcı bir çözüm üretemediği bir problem. Bunun doğal sonucu
rakibin rahat çıkması. Çünkü ‘geri yetişemeyiz’ endişesi yok. Dolayısıyla rakip
bir akın sürekliliği yakalıyor. Maçı çevirecek kadar ceza sahası çevresinde
kalıyor. Beşiktaş bunu yeterli seviyede yaptı.

Ziegler rakibini hiç itemedi. Ben de Yobo’yu dışarıda bırakıp Holosko-Hilbert
ikilisinin karşısına onu dikerdim. Ama İsviçreli hocasına teşekkür edemedi.
Kocaman muhtemelen pişman olmuştur...
Beşiktaş sağından iyi geldi. Özellikle
Hilbert’le...

Aynı şey Fenerbahçe için de geçerli. Kuyt-Gökhan ikilisi
Gökhan’ın üzerine çok iyi oynadı. Ancak Kuyt’ın müthiş çabasına rağmen son pas
ve vuruş yetersizliği bu açık alanın iyi değerlendirilmesini engelledi. 2. golün
ortası ondan ama net ayağa paslar verebilecek ya da pozisyona son vuruşla
girebileceği şansları değerlendiremedi.

Fernandes fenomeni ve 72.
dakika

Baroni ve Meireles yorgun duruyordu, bu doğru. Aykut
Kocaman’ın onları çıkarmak istemesi de anlaşılabilir. Ancak Aybaba’nın aynı anda
Oğuzhan’ı sahaya sürüşü sonrası Fenrbahçe’nin stoper defoları ortaya biraz daha
fazla döküldü. Fernandes zaten Fenerbahçe’nin ilk golünden sonra sahanın
lideriydi. Oğuzhan’la o da rahatladı. Yani Kocaman’ın kağıt üzerinde
eleştirilemeyecek değişiklikleri, orta sahanın iyice yumuşamasına ve Beşiktaş’ın
iyice yüreklenmesine yol açtı.

Heyecanlı bir
Kalkavan

Çok heyecanlıydı. Yüzünden okumak mümkündü. Beşiktaş’ın
ilk golüne yol açan elle oynama kararı doğru görünmedi. Bu da hataysa tek şahsi
hatasıydı diyebilirim. Webo’nun ofsayt gerekçesiyle sayılmayan golünde kararı
veren yardımcısının kararıyla hareket etti. Güvenmek zorundaydı. Ve eğer gol
olsaydı ne değişirdi. Fenrbahçe yine aynı şekilde geri çekilecekseydi eğer.
Hiçbir şey.

Niang’ın hazır olmayanı

Fizik
olarak hiç hazır değil ve tanınmaz halde. Tamam.

Peki ne yaptı?
Fernandes’in kullandığı 3 tehlikeli faulü aldı. Egemen’e bir sarı kart
göstertti. Bir gol attı. Ve final pasını verdi.

Webo’nun yapamadığı her
şey. Bu hazır olmayan hali. Yılmaz Vural’ın kulakları çınlasın. Elazığ’a almamış
ya. Tek rakibi Sow’du. Ama kazanan o oldu.

Emre’nin
düşündürdüğü

Maç sonunda başka bir şey söylemek istemiyorumun
adresi Aykut Kocaman olabilir mi diye düşünmeden edemiyorum. Bu maçta Emre’nin
kızabileceği tek isim o. Belki bir de Bekir. Ama Kocaman’ın aynı demeci de ilk
ihtimali kuvvetlendiriyor.

fanatik