PTT 1. Lig’de Adanaspor’un deplasmanda Kahramanmaraş’ı 3-2 yendiği maç sonrası iki takım taraftarı birbirine girdi, tribünde bulunan 7 yaşındaki bir çocuk başına aldığı taş darbesi üzerine tribünden düşerek yaralandı.
Şaşıracak bir şey yok tabi. Vaka-ı adiye!..
En berbat olay da bu algı işte.
İçsileştirmek, “olur böyle şeyler” demek, “her yerde yaşanıyor maalesef” pişkinliğine vurmak.
***
Şimdi... Bu haberi kesip salondaki televizyonun üzerine bantlayın ve kendinize sormaya başlayın:
Futbolumuzda şike önlenebilir mi?
Kulüp yöneticileri taraftarları kışkırtmaktan vazgeçebilir mi?
Spor programları haysiyet cellatlığını bırakabilir mi?
Spor ruhuna sahip nesiller yetişebilir mi?
Ha sahi...
Fıstık gibi İstanbul varken olimpiyatı neden Tokyo’ya verdiler sanki?
Yanıtlar televizyonun üzerinde...
***
Düzeltemiyoruz, bari yüzleşmeyi bilelim:
Bakmayın bugün herkesin namus kumkuması kesildiğine, şike varsa bu insanlar istedi, azmettirdi yapanları...
Yapamayana “aptal” dedi.
Aynı insanlar, gönüllü oldular kavga gürültüye... En entelektüeli bile “maça gidip deşarj oluyorum üstadım” ikiyüzlülüğünde.
Sorsanız, şikayet etmeyen yok ekrandaki spor programlarından... Ama seyretmeyen de yok!
Gelecek ise hepten ümitsiz. Aynı insanların oğlu/kızı/talebesi/çırağı/astı olacak bir sonraki kuşaklar.
Ya bu gidişe dur diyecek olanlar?
Sanki tribünden çocuk vurup düşüren taşı, kafa diye taşıyorlar.
***
Spor adına bir tek futbol bilen, onu da spor olmaktan çıkarmış, ona “seyirci” olmuş, en çok 10 kişiye bir polis düşen maçları içine sindirmiş, yetmemiş seyirlik işi “tribünden taşla çocuk düşürme” eğlencesi haline getirmiş kitlelerin hakimiyetindeki coğrafyada yine iyi gidiyoruz valla.

F.Bahçe’yi mahkum eden muhalefet!

Sayın Başbakan’ın muhalefeti, ülkeye ve siyasete faydasız, kendileri için “faydalının fevkinde” bulunmaz bir nimet olarak nitelendirmesi boşuna değil!..
Bakın iki senedir Türkiye’nin altı üstüne geldi şike davası ile. 7’den 70’e...
İki yılın en az altı ayındaki günler, “Fenerbahçe” gündemiyle geçmiştir. Bir o kadar da manşettir.
Hâlâ da devam ediyor Aziz Yıldırım üzerinden.
***
Ve Aziz Bey çıkıyor, “bu şike davası değildir” diyor. “Bana Ergenekon’un kasası dediler” diyor.
“Komplo”dan bahsediyor.
Yargı’dan şikayet ediyor.
Siyasi dava olduğunu söylüyor. Biz spor yazarları mı analiz edeceğiz, yorumlayacağız bunları?
***
Milyonların gönlündeki Fenerbahçe, milyonların başkanı Aziz Yıldırım... Gollük pas atmış.
İnanmasa bile “acaba” demez mi muhalefet partileri? İnanmasa bile siyaseten kullanmaya yeltenmez mi? En azından “nedir bu” demez mi?
Tık yok.
Bu ülkede her türlü reklam, tanıtım ve kampanya futbol üzerinden yapılırken, asıl muhalif siyasetçilerin ilgisizliği mahkum ediyor Aziz Yıldırım’ı ve Fenerbahçe’yi.

Beşiktaş’ı bekleyen tehlike

Dokuz yıl sonra lige dörtte dört ile başlayan bir Beşiktaş... Üstelik çılgın transferler veya oluk oluk parayla değil.
Elbette güzel oynamak, güzel oynarken farklı kazanmak, Beşiktaşlı olmayanların bile Beşiktaş’ı takdir etmesi için yeterli bir sebep iyi futbola hasret memlekette. Lakin bundan sonrası cadı kazanı.
Artık şampiyonluk favorisi bir takımdır kendisi. Yani... Her adımı bu pozisyonun acımasız kriterleriyle tartılacak, hataları bin katına çıkacak, iyi devam ederse abartılacak, mercekler ona odaklanacak. Transfer, hoca tercihi falan iyi de... Uzun zamandır uzak kaldığı bu düzeyde dikkate, eleştiriye veya övgüye hazır mı bakalım Beşiktaş?
Açıkçası, şampiyon olamazsa tek neden, erken şampiyon ilan edilmesi olacaktır.

G.Saray unuttu, sıra Terim’de!..

Geçen hafta, “Romanya’yı yenersek Galatasaray unutsun Fatih Terim’i” diye yazmıştım Ters Köşe’de...
Şimdi, “Real Madrid’e yenilirse, Fatih Terim unutsun Galatasaray’ı” diyorum.
Gidişat öyle...
Aslında sürpriz değil.
Birbirinden pek hazzetmeyen Başkan ve Teknik Direktörün “kerhen” sürdürdüğü birlikteliğin tek yapışkanı “başarıydı”... Fırsatını bulunca kopacaktı.
Başkan “Türk usulüne” yabancı Ünal Aysal, Hoca Türk usulünden öte “Terim tarzı yaratıcısı” Fatih Hocaysa, bir an önce olsun bitsin hepimiz kurtulalım.
Sonuçta olması gereken olacak.